Dzień drugi
I dzień drugi się zaczął. Pierwszy dzień spędziłam w stolicy Albanii, w Tiranie, ale skoro nie był rowerowy, to oszczędzę opisów, przynajmniej na razie. 
  Z Tirany, stolicy Albanii, wyruszyliśmy ok. 8.00 rano, by podjechalić w kierunku granicy z Macedonią w górach, nad jezioro Ochridzkie, a stamtąd ruszyć na południe w kierunku Pogradec. W busie poznaliśmy angielską parę, Colina i Elizabeth z North Hampton, którzy jak się później okazało zjeździli, między innymi na rowerach, prawie połowę krajów świata. 
Po drodze, zza okna "podziwialiśmy" albańską architekturę, czyli w połowie ukończone domy. Budowane bez architektonicznego pomyślunku, niedokończone, jakby wzięte z Grecji, gdzie za nieukończone budowle nie płaci się podatku. Przewodnik, Juli, potwierdził to. Poza tym ciekawość budziły inne środki transportu, dwukółki zaprzężone w konie i osły. Zaś po naszej lewej stronie wlokła się zniszczona, zapuszczona i nieczynna już droga kolejowa z jednym torem. Okazało się, że już przed kilkudziesięcioma laty kolej, która nigdy nie zaznała elktryfikacji, jest już zlikwidowana w całej Albanii. Pozostały jedynie zardzewiałe tory i tunele przez góry. 




  W końcu, na wysokości 1000 m n.p.n, pod pomnikiem Matki Teresy w Qafe Thane zmontowaliśmy rowery i czekała nas dalsza przeprawa. Okazało się, że mój rower ma jakieś "nieco" słabe hamulce, jednak Przewodnik cały czas powtarzał, że są O.K. Trochę zła, bo jak tu przeżyć przyjemność jazdy w dół z na wpół zepsutymi hamulcami... No cóż, pomyślałam, jakoś to będzie. Wszak połowa wycieczki to też jazda pod górę. Mimo to nie nastrajało mnie to pozytywnie do przewodnika w klapkach. 

   Jazda zaczęła się rozrywkowo, oczywiście w dół. Do rozrywek nie należało jednak pedałowanie po dosyć ruchliwej trasie, obok samochodów. Akurat to jest moją najgorszą zmorą i wtedy jadę z duszą na ramieniu. A zwłaszcza w mniej "cywilizowanych" krajach do jakich zaliczałam Albanię. Raz, że denerwowały mnie hamulce, ale co gorsze kierowcy coraz częściej po prostu na nas trąbili. Kilka pierwszych klaksonów przeżyłam jak zawał serca. Po prostu muszę powiedzieć, że jak słyszę klakson za sobą to prawie, że wylatuję z siodełka. Potem reagowałam już trochę spokojniej, ale maniera mnie tak wkurzała, że nie wyobrażałam sobie, iż wytrzymam tak całą wyprawę. 
  Na całe nieszczęście trasa wiodła wzdłuż niezwykle malowniczego jeziora Ochridzkiego. Piszę na nieszczęście, bo przy taki ruchu samochodowym zagapienie się na sekundę na jezioro jest raczej niebezpieczne. 

Jeszcze tylko 2 dni, a potem kierunek Tirana!! 
Z zaledwie 370 km zrobionymi w tym roku porywam się trochę na motykę, ale zobaczymy.
Na wyprawę rowerową wybieram się z firmą organizującą aktywne wycieczki, więc ominęło mnie planowanie i załatwianie noclegów. 
Jednak wczoraj okazało się, że operator w Albanii pomyli się z terminami i cała wycieczka powinna być przesunięta na 10 dni później. Oświeciłam więc szefa firmy, że ja tak sobie przesuwać wakacji w "te i wewte" nie mogę, więc stanęli na wysokości zadania i załatwili nam wyjazd dla 2 osób w terminie, który był pierwotnie planowany! Taka obsługa jest w Norwegii :). No, co prawda nie zapewnili nam lunchów tam gdzie planowano, ale za to oddali pieniądze. 
Tak więc zamiast dyszeć za wysportowaną grupą, bez wyrzutów sumienia, że opóźniamy "paczkę", pojedziemy sobie własnym tempem i jest wspaniale!!
A oto plan:
1. Qafe Thane - Pogradec 40 km
2. Pogradec - Korce 51 km
3. Korce - Sotire 72 km
4. Sotire - Benje 52 km
5. Benje - Gjirokastra 72 km
6. Gjirokastra - Sarande 70 km
7.Saranda - Himare 53 km
8. Himare - Vlore 65 km

Jak te nasze dupy wytrzymają!!!???

Dość niespodziewanie wycieczka zakończyła się wizytą w domku letniskowym znajomych, nad wodami fiordu, w przepięknej scenerii i pogodzie. Załapałyśmy się najpierw na grilla, a potem wycieczkę łodzią, by powiosłować tu i ówdzie po fiordzie a potem oporządzaniem i zjadaniem świeżo złowionych krabów. Niebo w gębie :)

Kolejny dzień przygotowań do wyprawy rowerowej w Albanii... Jeszcze tylko kilka dni!

No tak, przed dwoma laty rowerowałam w Niemczech dookoła Bremy a teraz czasu brakuje i coraz go mniej przed wyprawą do Albanii. Jednak próbuję nadrabiać.
Po wczorajszej eskapadzie postanowiłam odświeżyć dawne wspomnienia z 2009 roku i odwiedzić dawną kopalnię i hutę miedzi w Visnes. Niewiele się zmieniło, tak samo piękna pogoda, urocze krajobrazy i powiew historii. Dzisiaj jednak i ludzi więcej, i nawet restauracja otwarta, tylko muzeum wciąż za zamkniętymi drzwiami. 
Z Visnes gdzie zostawiałam inną "brykę" (czyli tą, która o prawdzie "wysadziła" mnie  roweru) udałam się w stronę lotniska i na południe, w kierunku Koperviku. Przyznam, że to jedna z bardziej malowniczych i spokojnych tras, samochodów prawie nie ma, tyle tylko że trochę z górki i pod górkę. 

Tyle tylko, że ten BS już mi zaczyna na nerwy działać. Co jest do diabła z tymi zdjęciami... Już się nie chcą wgrywac? Ktoś zna odpowiedź?

Trening i odświeżanie wspomnień z wyspy. 
Gdyby nie problemy ze zdjęciami, to może bym jeszcze coś skrobnęła, a tak? Punktu zaczepienia nie ma. Przygód wczoraj nie było... 

Acha, święto było więc miałam wolne. Dobrze wykorzystane!

Znowu do pracy... 

Już nawet nie pamiętam...

Dzisiaj od bardzo, bardzo dawna wybrałam się na rower po pracy. Może dla innych to żaden wyczyn, ale moje dobre lata, kiedy energia po pracy mnie rozpierała już minęły. Albo pracy coraz więcej, albo już starość. 
Muszę, muszę kręcić, bo za niedługo, 1,5 miesiąca rowerowo po Albanii, więc trzeba się spinać!!

A zdjęcie zrobione z rowerowania po polskiej wsi :)

https://goo.gl/photos/HMinBED5KjSMPxFq7

Tylko gdzie to zdjęcie... ?