He, he, drugi raz w roku. Ale jakoś się udało. Tym razem z dowodem filmowym.
Ne wiem w ogóle jakim cudem udało mi się ruszyć cztery litery, ale po popołudniowej drzemce trzeba się było jakoś dotlenić. Co prawda pogoda jakaś taka niespecjalna, ale mała rundka po okolicy stała się dobrą okazją do wypróbowania kamerki na kasku :).

Pierwszy raz w 2012. Nic ciekawego. Ale warto zaczac.


Obrazek z centrum Oslo, pomnik ku czci rowerzysty?? ;)

Taka jedna wrześniowa wycieczka w tym roku. Okoliczne lasy!!

Reszta zaległych wpisów z sierpnia, od 17.08-31.08

I na osłodę uszu: Susanne Sundfør, jedna z moich ulubionych nowerweskich wykonwczyń

przypisek dnia: 16.09.2012
Właśnie poczytałam sobie blog Kuguara, co to pisze, że wpisy i dystanse na kartce czekają... No właśnie, jak to się stało, że żadnych wpisów w sierpniu nie zrobiłam!!! Bo zostały na kartce. Dziś uzupełniam.

Sierpień w Haugesund, gdzie mieszkam, to miesiąc festiwali: jazzowego i póżniej pod koniec miesiąca filmowego. Na jazdę za dużo czasu nie było, a to zestawienie wycieczek od 6.08 do 13.08.2011.

Zapodaję więc ukulturalnione zdjęcia.

Jako zajawka, tylko mapka. Zdjęcia i relacja może później.

Pokaż trasę GPS

Szybka rundka to zabytkowego kościoła po drodze do Bergen. Kościół niestety był zamknięty, jak niemal wszystkie w Norwegii. Zero zwiedzania, co uważam za wielka porażkę. Jeszcze nie doszłam do tego, dlaczego kościoły tutaj są zamykane...

Pokaż trasę GPS

Mapka obejmuje tylko jedną stronę, w drugą GPS nie wytrzymał...

Dzisiaj miałam czas i ochotę na wyrwanie się i rowerowe szaleństwo. Pytaniem było: gdzie?

FUGLERESERVAT (rezerwat ptaków)
Kawałek za Sveio wzdłuż E39 znajduje się niepozorna drewaniana brama a obok tabliczka informująca, że za bramą rozpościera się „dzicz” i królestwo ptaków.
Spędziłam tam jakąś godzinę, pół godziny pisałam tutaj, ale tekst mi zżarło... Nie mam siły pisać od nowa, więc tylko zdjęcia.



Albo zacznę jeszcze raz... ale bez gwarancji, że skończę pomyślnie.
O rezerwacie wiedziałam wcześniej, ale jakoś nigdy się nie składało. Skoro więc teraz pedałowałam przed siebie i było ciepłe miłe przedpołudnie, postanowiłam w końcu tam zagościć.
Za drewnianą, dużą bramą zaczynała się biała, grusowa dróżka, która jednak szybko się skończyła. Zostawiłam rower nad brzegiem strumienia a obok brzęczącej małej stacji transformatorowej. To było jedyne, co mąciło błogą ciszę i odgłosy natury. Szybko jednak pozostawiłam buczącą "pamiątkę" cywilizacji za sobą i ruszyłam brzegiem podsychającego przy brzegach jeziora. Niestety wszędzie dookoła było mokro więc i tak nie uniknęłam wody w moich SPD-kach.



Gdzieś w sitowiu zaszył się jakiś ptak i chciałam go wytropić, ale znienacka poderwał się do lotu i z mojego "polowania" były nici. Zaczęłam za to go focić nowym teleobiektywem, ale jakoże nie mam w tym wprawy, zdjęcia wypadły mizernie.
Poszłam dalej niepocieszona, w kierunku leśnej wyspy, na brzegu której stała całkiem solidna wieża obserwatoryjna.







Pokaż trasę GPS

Urlop się zaczął, a ja się obijam z rowerowaniem. A to pogoda, a to inne obowiązki w domu. Najpierw wymyśliłam, że pojadę na Karmoy, potem że gdzieś bliżej i w końce po godzinach przemyśleń pojechałam nad morze.
W zasadzie to miałam ochotę przetestować objektyw Sigmy do mojej lustrzanki i szczerze mówić trochę to ustrojstwo wszystko razem waży. Trochę mi się nie uśmiechało.



Wszystko byłoby pięknie gdyby pogoda znowu nie psikusiła. Od morza zaczął dąć wiatr i pokropiło trochę, zrobiło się zimno. Dzisiaj kiedy piszę te słowa (z dniowym opóźnieniem) to już wiatr się na dobre rozszalał.



No więc nawróciłam, chociaż nie chciałam. Po drodze przejechałam obok rozwalonego, starego gospodarstwa, przy którym "wartował" stary ciągnik (ale wyglądało na to, że sprawny), cyknęłam kilka zdjęć, by sprawdzić mój nowy obiektyw, nabytek z soboty.

Traska do pracy okraszona slalomem miedzy ślimakami, dokładniej pomrowami.
W nocy trochę popadało, więc nad rankiem wszystkie te tłuste ślimory powypełzały na drogi. Byłam więc zmuszona jechać slalomen, bo ich rozjeżdżanie to raczej nie przyjemność, ble...

Jak powróciłam do domu i przejrzałam lokalną Haugesund Avis, natknęłam się na dosyć obszerny artykuł poświęcony tymże stworom. A stalo w nim:

"że nikt nie wie co mówi, jeśli mówi, za za niedługo one znikna. Ten aktywny nocą ślimak lubi wilgoć i potrafi złożyć 300 w jednej, cienkiej linii. Nie ma zbyt wielu naturalnych wrogów, a w dodatku jest sprytny w zimowaniu pod śniegiem"... skubany ,).
Ślimak brązowy (po polsku pomrów wielki) lub brązowy ślimak leśny jak się oficjalnie w Norwegii nazywa, znalazł się tutaj w latach 1980, zawleczony z ziemią z centrów ogrodniczych Europy. Stąd pozbawiony skorupy i oślizły dotarł do ogrodów, i od tej pory jest niemile widzianym gościem.



No więc dalej pisze gazeta:
"Niszczy on niemal wszystko co napotka po drodze, szczególnie w ogrodach i trawnikach. Zjada wszytko po trochu ale systematycznie, od truskawek po resztę zieleniny. Niektórzy rolnicy mówią wręcz, że może szkodliwie wplywać na zdrowie zwierząt gospodarskich".
I dalej podają rady jak się go pozbyć, ale polegało to na podaniu listy roślin ogrodowych, których slimaki nie lubią: rododendronów, krzaczków róży (pewno kłuja), i krzaków z grubymi łodygami i liśćmi. No tak, na efekty trzeba by trochę poczekać, jak się domyślam.
Pozatym najlepiej wpuścić do ogrodu jeże, borsuki, drozdy i szpaki, poza tym żaby.

Dla ciekawostki, jeden z norweskich zoologów, jadl kiedyś przyrządzone pomrowy... powiedział,ze smakowały jak...: gówno.


Może szkoda, że ich nie rozjeżdżałam... hi, hi.