Znowu Stavanger...
Dzisiaj powrót. Pogoda troszkę za chmurami, ale najważniejsze że nie pada. Rano wstałam o 6.30 by w razie zabłądzenia po drodze, zdążyć na jedyny dzisiaj statek do Haugesund. Tym bardziej, że dzisiaj jest święto narodowe Norwegii, kiedy to Norwedzy obchodzą uroczyście uchwalenie swojej pierwszej konstytucji. Tłumy na ulicach mogą mi skutecznie uniemożliwić dotarcie na terminal.
Poza tym, nie lubię powtarzać drogi. Miałam już dość jazdy po raz trzeci prostą drogą do Stavanger, więc postanowiłam pojechać inną. Też trzeba było wziąć poprawkę na różne "zboczenia" w trasie ;).

Ruszyłam więc po śniadaniu, odbijając nieco początkowo na zachód, w kierunku Forus. Zaliczyłam kolejne pole golfowe, których tu od groma. Dalej specjalnie nie cudując jechałam wzdłuż drogi 509, która nie była specjalnie obfita w samochody.

Droga do Forus © Sinead

.
W Åsen dostrzegłam przedsmak tego co się może dziać po drodze od godz. 9.00. Wszędzie gdzie można, wywieszone były norweskie flagi. Budynki oflagowane co do jednego balkonu.

17 maja, Nasjonaldagen © Sinead

Powoli zbliżałam się do Stavanger... Jeszcze trochę dzikiej przyrody przy brzegach Hafrsfjorden, i za niecałe 3-4 km zaczęły się pojawiać grupki wystrojonych Norwegów, całe rodziny, dziadki, babcie, niemowlaki i zbuntowane dwulatki. Zanim jednak tłum przybrał na sile, udało mi się podjechać jeszcze pod pomnik, upamiętniający bitwę w 872 r., po której Harald Pięknowłosy po raz pierwszy zjednoczył królestwo Norwegii. W sam raz odwiedziny na święto narodowe, nie?

Trzy miecze, Hafrsfjorden © Sinead

Od pomnika rzeka ludzi zaczynała coraz bardziej wzbierać.
Trzeba tu wspomnieć, iż jakby się jakaś krakowianka tutaj zapodziała, to chyba by się nie wyróżniała zbytnio. Mnóstwo Norwegów wypełzło w odświętnych, ludowych ubraniach, które nazywa się bunadami. Każdy bunad ma swój charakterystyczny wygląd w zależności od regionu. Ale dla mnie to i tak nie było do odróżnienia, kto z jakiego pochodzi. Kobiety oczywiście w długich sukniach, z białymi koszulami, czasem narzutą na ramiona, bogato haftowaną. Koszule przyozdobione były różnymi błyskotkami, broszami i klamrami. Niektóre miały kamizelki, niektóre jeszcze czepek lub inne nakrycie głowy.

Barnatoget, pochód dzieci w bunadach © Sinead

Faceci ubrani byli albo w krótkie, sięgające do kolan spodnie, albo w długie, czarne, niebieskie lub zielone. Na nogach do łydek długie, wełniane skarpety w różniaste wzory. Poza tym białe koszule, na to kaftany lub kamizelki, marynarki ze złotymi guzikami lub spinane wymyślnymi klamrami i spinami. Przy bokach zaś mieli solidne, kunsztowne noże. Strach się bać. Ale ciekawie to wyglądało!!

Pańcie w bunadach © Sinead

Tak jak myślałam, ulice były zakorkowane wobec wszędobylskich pochodów, korowodów i masy ludzi dookoła. Niestety musiałam się przedzierać przez tę pocieszną i radosną masę prowadząc rower po prąd. Inaczej się nie dało. Przynajmniej jednak nikt krzywo nie patrzył, ludzie uśmiechali się do mnie, bo byłąm znacząco inaczej od nich ubrana. Stój kolarski to był mój "bunad".
W końcu dotarłam, napotykając jeszcze ze trzy takie pochody, do starej części Stavanger. Wczoraj niestety nie miałam na to czasu. Ale całe szczęście dziś miałam spory jego zapas, więc postanowiłam pozwiedzać.

Gamle Stavanger © Sinead

Stara część miasta znajduje się po zachodniej części portu. Brukowane uliczki prowadzą między kolorowymi drewnianymi domami z XVIII w. Za cały ten wystrój, do którego miasto się przyłożyło, Stavanger otrzymało kiedyś pełno nagród. Obecnie jest to największe w północnej Europie skupisko starej, drewnianej zabudowy. Wśród drewnianych domków pełno jest tutaj galerii, kafejek, księgarni czy pracowni artystycznych. Po prostu przepięknie!!

Stare miasto, Stavanger © Sinead

Serce Stavanger © Sinead

Księgarnia z czytelnią :) © Sinead

Najbardziej korciło mnie, by usiąść w tej wspaniałej księgarni i oddać się lekturze przy kawce. Niestety, aż tak biegła w literaturze norweskiej nie jestem więc... byłaby to na razie udręka ;).
Jakby to było niemal regułą, zaczepił mnie znowu jakiś Norweg, pytając tym razem czy ja zawsze jeżdżę na rowerze. Odpowiedziałam mu, że niestety do pracy mam za blisko i nie korzystam wtedy z roweru. Ale miło było, że ktoś zwraca uwaga na objuczonych w sakwy zapaleńców rowerowych:)

Podróż powrotna była szybka i przyjemna. Pańcia w bunadzie też się na pokładzie statku znalazła. Ja zaś patrzyłam przez ubryzgane morską wodą szyby i podziwiałam nietknięte przez człowieka wysepki.
W Haugesund pokręciłam się jeszcze po mieście i cyknąwszy sobie zdjęcie, poleciałam do domu.

Już w Haugesund :) © Sinead

No więc opis nadchodzi...;)

Rzut beretem od mojego kempingu czyli ok. 3 km dalej znajduje się Sandnes. Niewielkie miasteczko przy samym końcu (lub początku, jak kto woli) fiordu Gandsfjorden. Miasto jest nazywane "rowerowym miastem", gdyż wokół wytyczono wiele tras rowerowych, które prócz sławnego szlaku rowerowego M.Północnego oplatają okolice. W centrum miasta można bezpłatnie skorzystać z wypożyczalni rowerów (ok. 200 do wypożyczenia). W czerwcu natomiast odbywa się tutaj Rowerowy Festiwal Bluesowy - może zajrzę w tym czasie :).

Dojechałam do centrum przy terminalu autobusowym, poszukując informacji turystycznej oraz Muzeum Rowerów. Info znalazłam i postanowiłam poczekać do otwarcia. Muzeum gdzieś "przepadło", nigdzie śladu po nim - ale znowu się usprawiedliwię - bez mapy, na nosa wiele nie jestem w stanie wyczuć, he,he.
Muzeum Rowerów - w 1868 r. rozpoczął tutaj działalność sklep niejakiego Jonasa Øglænda a w 1906 r. jego dwaj synowie zaczęli produkcję rowerów w swoim warsztacie. Potem warsztat rozrósł się do większej wytwórni rowerów w Norwegii. Ponoć w muzeum zrekonstruowano ów warsztat z pierwszych lat działalności w XIX w. oraz zebrano kolekcję rowerów, motorowerów i motocykli norweskich.
Niestety nie miałam przyjemności oglądnięcia tego - ale może następnym razem:)

W rowerowym mieście - Sandnes © Sinead

Do 10.00 postanowiłam pojeździć wzdłuż fiordu po Elvegata. W zasadzie to ciągnie się tutaj port rozładunkowy dla wszelkiej maści statków. Nawet ściągnęłam zoomem i podglądnęłam jeden z nich...

Przeładunek trwa... © Sinead

Tutaj też niedaleko informacji spotkałam tulipany "giganty". Oprócz tego, że wyglądały imponująco, to sięgały mi aż do pasa!!
Ale, tuż po godz. 10.00 odkryłam, że w sobotę poza okresem wakacyjnym (czyli od 20.06) info jest nieczynne w soboty. Super! - pomyślałam. Zamiast "cykać" dawno kolejne kilometry ja czekałam upierdliwie na otwarcie. Ale nic dziwnego - za szybką leżało mnóstwo przewodników po tutejszych trasach rowerowych i chciałam trochę pozabierać. Ale cóż, nie udało się...:(

Sandnes © Sinead

Dalej popedałowałam na południowy-zachód, szukając szlaku rowerowego, na który w końcu trafiłam. Po drodze spotkałam urocze pastwisko z nie mniej uroczymi "łaciatkami". Widok rozleniwionych krówek tak mi się spodobał, że cyknęłam zdjęcie.

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Na 20 km minęłam tablicę z napisem "Gmina Sola". Niedaleko też tkwiła w ziemi tablica z kierunkowskazem na jakiś zabytek lub miejsce pamiątkowe. Zajechałam tam szutrową drogą, prowadzącą również na pobliskie pole golfowe.
Otóż to zabytkowe miejsce to Domsteiene. Kamienny krąg zbudowany z 24 stojących sztorcem w ziemi podłużnych kamieni, tworzących krąg o wielkości 22,5x20 m. W środku leżał jeden płaski jak stół kamień, do którego prowadziły promieniście linie utworzone z mniejszych kamoli. To coś jest uważane za pamiątkowy grobowiec lub święte miejsce, gdzie składano dawniej krwawe ofiary.

Ja we własnej osobie:) i Domsteiene © Sinead

Po raz pierwszy miejsce to odkrył Benedix Christian de Fine w 1745 r. Co by się uwiecznić na świętym miejscu i udowodnić swoją bytność tutaj, zdjęcie poniżej:).

A za chwilę kolejna atrakcja. Na drodze szlaku rowerowego kolejna perełka. To kościół w Sola. Jest to w zasadzie rekonstrukcja średniowiecznego kościoła, który był w zasadzie przez długie stulecia ruiną. Ruiny były nawet częściej przedstawiane na rycinach, jako przykład żałosnego upływu czasu, nawet po tym jak kupił je malarz, Johan Bennetter w 1871 r. Wcześniej z powodu swojego "rozpadu" kościół zamknięto dla wiernych (1842 r.).

Sola Kirke © Sinead

Początki kościoła sięgają gdzieś kilku lat po r. 1000 i były dobrami królewskimi. Dzisiaj to w zasadzie połączenie, acz bardzo udane uważam, starego z nowym - średniowiecznego kościoła, domu i atelier.
Wokół z wzniesienia rozciąga się przepiękny widok na morze a i z samego wnętrza kościoła jest co podziwiać. Zza szkła wyłania się z mrocznej sali głównej bajkowy i kolorowy widok na okolicę.

Z wnętrza kościoła widok... © Sinead

.
W końcu na 26 km po mojej lewej stronie ujrzałam plażę!!! Przyznam, że było to jedne z ładniejszych zakątków tej trasy i spędziłam tutaj sporo czasu na chodzenie po plaży bez butków, mocząc nogi w lodowatej wodzie. Oczywiście zrobiło to tylko dobrze, na moje umęczone troszkę nogi! Wydmy, piasek, błękit morza. Cudnie!!!

Morze, plaża i rower... © Sinead

Bez "SPDziaków" © Sinead

Hmm, powygrzewać się :) © Sinead

Sola (w tłumaczeniu na polski - Słońce) jest znana ze swojego muzeum lotnictwa. W zasadzie to nie jestem zbyt zainteresowana latającym "ustrojstwem", więc postanowiłam darować sobie wycieczkę w głąb lądu. Pojechałam dalej, tym razem na północ, mając po swojej lewej stronie wybrzeże i morze.
Nad zatoczką Risavika leży miejscowość Tananger słynne ze swojego targu żywymi owocami morza. Zajechałam do małego portu, wdychając charakterystyczny zapach świeżych ryb, krabów, krewetek.

Rybak z krabem... © Sinead

Korciło mnie posilić się w pobliskiej restaracyjce, gdzie serwowano powyższe specjały, ale w plecaku "spały" jeszcze moje kanapki. Szkoda, by się zmarnowały. Zresztą niespecjalnie chciało mi się jeść. Minęłam więc jeszcze po drodze pomnik na cześć dwóch sióstr, które w czasie sztormu wypłynęły łodzią wiosłową ratować swojego topiącego się na otwartym morzu brata.

Zmierzając dalej na północny-wschód, w kierunku Stavanger zahaczam jeszcze o jeden z wielu cudownych widoków i wkrótce znajduję się na przedmieściach stolicy regionu Rogaland.

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Po drodze mijam tabliczki z różnymi trasami rowerowymi, tyle jeszcze do zobaczenia, a zbliża się późne popołudnie. Niestety, wszystkiego nie zdołam zobaczyć i objeździć. Pedałuję więc zgodnie z głównym szlakiem, by wydostać się na znajomą trasę do Sandnes. Przejechałam jeszcze przez tereny rekreacyjne rozłożone między lasami i jeziorem Store Stokkavatnet. Cudo! Tam zrobiłam sobie małą przerwę na kanapki i wygrzewanie w słoneczku. A poniżej filmik ze sjesty :)

"/>

W międzyczasie kluczę między uliczkami Stavanger, próbując znaleźć centrum;).
Niestety, jeszcze trochę pobłądziłam (jak zwykle zresztą). Ale za to trafiłam na cmentarz wojenny (Krigs gravlund). Z ciekawości wjechałam, a właściwie weszłam na jego teren. Dla szacunku dla zmarłych dusz, postanowiłam tylko prowadzić rower, aby nie szaleć po alejkach. Potem jednak okazało się, że inni bez skrupułów pedałują.
Cmentarz niby wojenny, ale nagrobki żywo świadczą o tym, że "polegują" tutaj sobie nie tylko zmarli w czasie wojny. Za to kwiaty i otoczenie przepiękne. Przy całkiem dużej kaplicy urządzono "bajorko" z fontanną, zegarem słonecznym na postumencie, a wokoło cudowne tulipany.

Cmentarne kwiaty... © Sinead

Nie wiedzieć czemu królują tutaj tulipany. No, ale trzeba przyznać, że całkiem "twarzowe", nie?

Udane zestawienie ;) © Sinead

Co by nie mówić cmentarze są jakieś takie miłe do fotografowania.

Godzina się zgadzała :)) © Sinead

W końcu dojeżdżam do St. Olav'sgata, która łukiem otacza parki miejski z fontanną na środku jeziorka Breiavatnet. Na jego południowym krańcu znajduje się średniowieczna katedra, Domkirke.
Katedra w Stavanger - jej budowa została ukończona w 1125 r. przez murzarzy, którzy pochodzili prawdopodobnie z Anglii, stąd jej anglo-normandzki styl. Patronem katedry, otaczającym ją swoim świętym ramieniem (dosłownie też), jest świ. Swithin (śmieszne imię dla świętego, nie?). Napisałam, że otacza dosłownie ramieniem, bo w katedrze znajdują się jego relikwie, a ściślej właśnie ramię świętego.
Trafiłam nawet na jakiś ślub pod katedrą, bo z odrzwi wylał się mały tłumek z parą nowożeńców. Nie powiem, że parą młodą, bo ich z bliska nie widziałam, ale na moje oko "pan młody" raczej był w nieco bardziej zaawansowanym wieku niż młody ;).

Domkirke-katedra © Sinead

Znudzona widokiem katedry pojechałam w kierunku nadbrzeża, Niebieskiej Promenady. Takich tłumów nie spodziewałam się. Na placu i deptaku było takie mrowie ludzi, że tylko oczy wytrzeszczałam.

[/url]
W ogródkach przy restauracjach i pubach nie dałoby się igły wcisnąć. Niestety by jakoś się poruszać musiałam "zrzucić" cztery litery z siodełka. Przy ogródkach wrzaski, krzyki, śpiewy, muzyka na zewnątrz. Atmosfera genialna, prawie wakacje!!
Wnet tłumy spod pubów ruszyły gremialnie w kierunku zacumowanych przy kei statków. Okazało się, że to tłumy kibiców, które zapakowawszy się na pokład czterech wielkich statków, pożegnały Stavanger. Wnosząc z nazwy jednego z klubów mogli to być kibice klubu piłkarskiego Viking Stavanger.
Ja tymczasem usiadłam w restauracji "Hall Toll", bo trochę miejsc się zwolniło. Rozgościłam się przy dużym stoliku, zamówiłam sałatkę Cezara i zimne piwko. Sałatka, która kosztowała mnie na polskie 75 zł, składała się z zielonej sałaty, kulki sera (jak się potem okazało to było jajko!), kilku grzanek, kurczaka i skrawków pieczonego bekonu.


Posilałam się, rozglądając jednocześnie dookoła. W oczy rzucił mi się jakiś facecik z wąsem (musiał to być Polak). Gdy dostał piwo, siorbnął trochę i się jakoś tak wzdrygnął. Chyba przyzwyczajony do polskiego Żubra, Żywca lub Lecha ;). A tutaj Lervig - mi tam smakowało.
Drugi facet, dużo młodszy, założył po jedzeniu ręce za głowę, wystawił twarz do słońca i zastygł tak w tej pozycji na dobre 10 minut. Siedziało się fajniutko - słońce grzało, lekki wiaterek zawiewał, luzik. Och!!! Wtedy wnet poczułam narastające palenie w łydkach... Spojrzałam na nie, a tu zwykła opalenizna na "raka". Ładnie... będę w nocy wyć!!!
I już całkiem wracając przejechałam obok Muzeum Ropy Naftowej. Jest ono o tyle ciekawe, że z zewnątrz wygląda imponująco. W salach, które wyglądają z zewnątrz jak zbiorniki, pokazane są prezentacje multimedialne z historią wydobycia ropy, codziennego życia na platformie, itp. Ciekawy jest ponoć dokument, będący ekspertyzą rządową, w której mowa o tym, że nie ma przesłanek by twierdzić, że w tych okolicach są złoża ropy naftowej. Dobrze, że nikt w to nie uwierzył ;).

[img title="Norweskie Muzeum Ropy Naftowej" width="600" height="450" author="Sinead"]http://images.photo.bikestats.eu/zdjecie,600,54235,norweskie-muzeum-ropy-naftowej.jpg" title="Zdjęcie z wycieczki rowerowej" width="600" height="389" />

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Wczorajszego dnia obiecałam sobie, że zafunduję sobie porządną wycieczkę. Po miesiącu pobytu na obczyźnie, należy mi się!!
Ponieważ prowadziłam "dziennik podróży" dalej będę go cytować, więc nie należy się dziwić, że jest pisany w czasie teraźniejszym:)

"Siedzę sobie na ławeczce przy Indre Kai, czekając na båt czyli statek. Statki kursujące z centrum Haugesund obsługuje firma "Tide", a linia to tzw. Flaggruten, z trasą z Beregen do Stavanger, nazwijmy to, statkami "pospiesznymi".
Statek ma być o 15.00, ale o 14.30 cumuje do nadbrzeża statek kursujący z wyspy Røvær. Z łodzi wydobywają się zwykli ludzie, jeden rowerzysta i nawet jeden "skuterzysta". A ja dalej przebieram nogami, bo czekam na swoją. W głowie kłębią mi się myśli: czy pogoda mi dopisze, czy statek nie zatonie, czy nie będzie kłopotów z noclegiem na kampingu??
Ale czym ja się martwię? Pogoda wyjątkowo piękna, na niebie ani jednej chmurki. Wystawiłam więc grzbiecik w czarnej bluzie i wsysam ciepełko.
A łódź się zbliża z północnej części portu, z Bergen..."

Rower wtaszczyłam z pomocą jakiegoś uprzejmego, również "zrowerowanego" Norwega na otwarty pokład na górze statku. Upięłam by przypadkiem nie zsnunął się w otchłań morza i... tam pozostałam. Zeszłam tylko na chwilę zakupić bilet na zamówioną wcześniej internetową rezerwację i udało się dostać także bilet powrotny. Całość to "przyjemność" 400 NOKów (ok. 200 zł).

Rowerek na statku © Sinead

"Siedzę sobie, rzecz jasna, na górze, na pokładzie by podziwiać widoki między Karmøyem po lewej a wyspami o nieznanej mi nazwie po prawej. Tyle, że ja siedzę tyłem do dzioba i to prawie na rufie. Znalazłam sobie ustronne miejsce, chroniące przed wiatrem, za jakąś białą, przytwierdzoną na stałe, blaszaną skrzynię i opierając się o nią plecami, usadowiłam cztery litery wprost na pokładzie.

Haugesund w tyle... © Sinead

W oddali, w głębi lądu, widać na horyzoncie ośnieżone wierzchołki gór, a najbliższy nam brzeg to kąpiące się w morzu skały. Tak naprawdę to chyba ląd, ale jego wierzchołki wystają tylko z wody...Hmm, nie rozwikłam tego. Tak czy siak piękne:). Biel poręczy, trochę oskrobana, kontrastuje z głębikim błękitem wody dookoła. I czerwona łódź ratunkowa na rufie. Przedni widok!! Oby tylko z niej nie korzystać;). A we włosach (co prawda krótkich) wiatr robi dalej niezłą zawieruchę. No i trochę "zatyka" jak się stanie twarzą w kierunku rejsu...

W końcu, po godzinie z dwudziestoma minutami zbliżamy się do portu w Stavanger. Przy porcie super wielgachne statki, łodzie i inne jednostki pływające, których wymienić nie jestem w stanie. Daleko, ale coraz bliżej widać centrum miasta.

Stavanger z morza © Sinead

Z drugiej strony górują nad wszystkim jakieś konstrukcje przypominające platformy wiertnicze. Piszę przypominające, bo w pobliżu samego Stavanger i to w dodatku w środku portu nikt by nie wydobywał ropy przecież.

Platforma??? © Sinead

"STAVANGER - czwarte co do wielkości miasto w Norwegii ze 120.000 "człowieczków" nordmennów. W Polsce to prawie pipidówa, nie? ;). Ale trzeba zauważyć, że Norwegia to najmniej zagęszczone (po Islandii) państwo w Europie. Takie mniej więcej jak Polska tyle, że mieszkańców 10 razy mniej.
Swoje "złote czasy" Stavanger przeżywało na początku XX w. kiedy to jeszcze morze tutaj było bogate w ryby, szczególnie sardynki. Ponoć mieściło się tutaj prawie 70 fabryk przetwórstwa sardynek i ich pakowania do puszek a połowa ludzi w mieście była w nich zatrudniona!!!
No, ale skończyło się - ryby przeniosły się dalej w morze...
Na szczęście odkryto tutaj złoża ropy naftowej (w latach 60-tych XX w.) i tak miasto na nowo odżyło. Chyba nawet bardziej niż za czasów sardynek ;).

No więc postawiłam stopę na suchy ląd na terminalu "Fiskepiren". Krótki rzut okiem i jazda dalej. Muszę dojechać na kemping w Sandnes, a to gdzieś na południe. Znowu niestety muszę się posługiwać mapką tzw. poglądówką, gdzie tylko główne drogi widnieją...
No i jak zwykle pogubiłam się. Albo ja jestem głupia albo oznaczenia jakieś trefne. Ale chyba to drugie;). Zajechałam na jakieś tereny rekreacyjne na Storhaug. Widoki przepiękne, ale co z tego, jak nie wiem gdzie jechać dalej. I na dodatek nie mam czasu pstrykać zdjęć :(. W sumie chyba wróciłam do punktu wyjścia - tracąc 10 km (ale przynajmniej to 10 więcej na liczniku), niezłe kółko...
Jestem coraz bardziej wkurzona. W końcu złapałam jakiegoś Norwego-robotnika, dłubiącego jakimś długim metalowym prętem w ziemi. Oni tu za Chiny nie są zorientowani w mapie. Myśli i myśli, by po długim czasie pokazać niepewnie, gdzie jest południe. "To ja też wiem" - pomyślałam, ale jakby ktoś chciał mi dorysować komiksową chmurkę nad głową to musiałby ją wypełnić głąbami kapusty, czaszkami i polskim "ku...". No więc też wiedziałam, gdzie jest południe, ale mi chodziło o wjazd na szlak rowerowy. No nic, nie pomógł mi, ale z błogim uśmiechem zaczął pogawędkę o tym, że jego córka bierze ślub za tydzień, w kościele którego wieża wystawała właśnie zza drzew i że czuje się z tym staro. "Dobra, dobra" - pomyślałam, nie staro tylko, że musisz dziewczynę oddać innemu chłopu - "to cię boli", kontemplowałam w myślach po polsku.
Jednocześnie musiałam tłumaczyć sobie co on dalej "nawijał". A nawijał, że ma koleżankę z Polski, że Polacy są tacy mili, że uwielbia Polaków i takie tam dyrdymały. Ja mu powiedziałam w ramach wyrównania rachunków, że lubię Norwegów:).

Po pogawędce pojechałam dalej, łapiąc mniej więcej kurs. I chyba okazuje się, że tym razem dobry. Uff, teraz aby szybko na miejsce. Co prawda nie z powodu ciemności, ale raczej z głodu. Ssie mnie cholernie w żołądku!! Moje małe zapasy już wyżarłam:(. Ale, ale... Chyba widzę McDonalda!!! Wizja szybkiej cieplejszej kanapki zaczyna się przybliżać, koła kręcą się szybciej a wraz z nimi moje soki żołądkowe.

Niestety na kanapkę czekałam cholernie długo, ale w końcu ją dostałam. Posilona ruszam dalej. Trochę ta traska nudna i przy drodze, ale przynajmniej z osobnym pasem dla rowerzystów. Coś mi się nie chce wierzyć, że ta trasa to kawałek rowerowego szlaku M. Północnego. Musiałam gdzieś właściwy zgubić, ale chyba nie mam teraz wyboru. Kolejne tabliczki pokazują, że mam jeszcze 10 km do celu. Niby niedaleko, ale mały chłodek daje się we znaki. A ja jestem stanowczo ciepłolubna:).
Niedaleko widzę jednak jakiś zjazd w kierunku wrzynającego się od wschodu pobliskiego fiordu - Gandsfjorden. Chociaż trochę nacieszę oczy małym upojnym widokiem.

Chatka nad fiordem © Sinead

I przy małej marinie jeszcze jednym.

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Na miejsce, do kempingu Vøldstadskogen w Sandnes, docieram w końcu ok. 20.00. Słonko jeszcze świeci:). Witam się w recepcjo z panem z białą brodą, wyglądającym jak jakiś wilk morski, płacę, dostaję kluczyki do mojej tymczasowej chatki (hytty) i po żwirowej drodze na samym zacisznym skraju kempingu znajduję domki z trawą na dachu!! Zawsze chciałam przenocować pod takim dachem!!!

Hytta z trawką na dachu:) © Sinead

W środku wszystko drewniane, ściany wyłożone boazerią, krzesełka i stolik wiklinowe, szafki na sprzęt kuchenny, ekspres do kawy i mała elektryczna kuchenka. No i dwa łóżka z kołdrami i poduszkami. Ale ja i tak będę spać pod swoim śpiworkiem...chrrrr. Jutro przede mną cały dzień!

czyli Haugesund - Moksheim - Vormedal - Tuastad - Haugesund.

No cóż, nie lubię jeździć po znanych terenach, więc muszę co rusz wymyślać nowe trasy. Tym razem postanowiłam przedłużyć jedną z pierwszych wycieczek i poszukać nowych objazdów. Nawet się trochę udało:)
Z Haugesund ruszyłam na południe, kawałek szlakiem rowerowym M. Północnego, w kierunku Moksheim (tam gdzie byl tor wyścigów konnych. Tzn. dalej tam jest, ale chodzi mi o relację z wycieczki. To dla tych którzy chcieliby przypomnieć sobie).
Wkrótce po minięciu skrętu w lewo starą trasą (za Vormedal) napotkałam towarzystwo łódki i kopary. Jakoś tak śmiesznie to wyglądało...

Łódka i kopara © Sinead

Zjechałam wkrótce z drogi asfaltowej w drogę leśną, prowadzącą południowymi rubieżami Røyksund. Wszystko już zielone, pachniało choinkami. W jednym miejscu nawet większe choiny wyrwały ziemię, leżąc ukosem. Zdjęcie zrobiłam, ale jakieś takie mało ciekawe wyszło. Coś się nie przyłożyłam chyba...
Natomiast nieco dalej, gdy wydostałam się na słoneczną dróżkę oczom moim ukazał się "imponujący" drogowskaz!! Taki sięgający do kolana. W zasadzie to odpowiednik nazwy uliczki lub alejki, ale to czego się spodziewałam przeszło moje oczekiwania. Wskazywał jakąś drogę...

Mały drogowskaz z nazwą "ulicy" © Sinead

A oto ta "alejka"...

A oto alejka!!! © Sinead

A na przeciwko ujrzałam nagle jakąś małą walizeczkę. W zasadzie to po drodze leży tutaj mnóstwo różnego sprzętu (m.in rowery, ale o tym dalej) i nikt go nie zabiera, więc pomyślałam że na kogoś to czeka. Ciekawość jednak wzięła górę. Podeszłam i okazało się, że jest to jakaś skrzynko-walizeczka z notatnikiem w środku. Coś jakby geocaching, którym zajmowałam się w Polsce...
Faktycznie, w środku był zeszyt z długopisem i wpisami. Oczywiście musiałam się wpisać, ale nie byłam jedyna dzisiaj :).

Skrzynko-walizka wycieczkowa © Sinead

Napis w wolnym tłumaczeniu brzmi: "Wpisz w księdze wycieczkowej swoje imię i nazwisko oraz telefon. Jesteś tym samym w tym, co w wycieczkach najfajniejsze. Udanej wycieczki i (oglądania) wspaniałych widoków natury. Z pozdrowieniami Tuastad Bygdahus ;)".
Ledwo odjechałam z jednego miejsca i natknęłam się na następne ciekawe i urocze. Niestety, albo "stety" podobają mi się tutejsze jeziorka z błękitną wodą. Nie mogłam się oprzeć i cyknęłam kolejne zdjęcie "wielkiej wody".

Ot, jeziorko... © Sinead

A wracając do różnych porzuconych rzeczy w Norwegii. Częstym obrazkiem moich wycieczek rowerowych są porzucone rower - czasem w lepszym, czasem w gorszym stanie. Te w gorszym, z zardzewiałym łańcuchem, bez kierownicy lub siodełka, jasno wskazują na jego bezużyteczność. Jednak dzisiaj zastanawiałam się, czy nie "zakosić" tylnego światełka. Jeszcze nie kupiłam a stare się rozwaliło...
Zrezygnowałam jednak, uznając że skoro inny nie rusza to ja też nie będę "świnia".

Jeden z rupieci... © Sinead

Kolejny rupieć to tym razem "były" rowerek dziecięcy. W sumie fajnie wygląda obok mojego, nie??

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Pokręciłam się jeszcze przy marinie, nagrałam mały film, ale wiatr na nim hula i filmik wydaje nieprzyjemne odgłosy, więc daruję sobie tutaj jego wgrywanie. Postałam jeszcze w cieniu odremontowanych łodzi, patrząc im pod spód. Oj, niegrzecznie...
A działo się to w okolicach mariny, którą już kiedyś odwiedzałam.

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

No i nie ma jak to rdza:).
Na koniec jedno jedyne ładne zdjęcie z tej wycieczki - reszta wyżej to takie tam poglądówki.

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

A tak w ogóle to w zasadzie można by było dzisiaj zacząć tutaj sezon "krótkospodenkowy"...:)

...dyżurze.
Co prawda nikt nie domagał się pomocy, ale zawsze to jakiś taki niespokojny sen :).
No więc odkryłam krótką, ale ładną i fajniastą traskę, głównie w terenie. Pogoda po południu była zarąbista, tylko jakiś chłodny wietrzyk trochę mi paluchy odmroził.

Kwiatki, które znam ;) © Sinead

Jakieś nieznane mi kwiatki ;) © Sinead

No cóż, wiedza z botaniki jakoś mi umknęła, więc poza mleczami już więcej nic nie rozpoznaję ;). Ale nie przeszkadza to kontemplować piękna natury.
A dla WrocNama i innych entuzjastów skrzyneczek dwie kolejne.

Skrzyneczka trollowa © Sinead

morska skrzyneczka:) © Sinead

Może nie wczesnym rankiem, ale przed południem ruszyłam wykorzystać słońce. "Pogodynka" internetowa, tudzież telewizyjna zapowiadała zachmurzenie i deszcz, więc tym bardziej trzeba było sobie z niej zakpić...
Śniadanie zostało spakowane do plecaka, nowe butki na nogi i w długą. Wiedziałam jednak, że nie pojeżdżę długo, bo obowiązki czekają. Miałam sporo do zrobienia w domu - choć dzieci mi nie płakały ;)

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Za uroczą, zieloną i seledynową polaną wjechałam w las. Niestety ścieżki rowerowej tam nie było, więc miejscami musiałam skakać po kamieniach i omijać jakieś leśne mokradła i strumyczki. Wynagradzały mnie jednak za to śpiew ptaków i zapach igliwia.

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Momentami nie dało się jechać, a ryzykować upadku będąc w "potrzasku" (czytaj: zatrzaskach) nie chciałam. Po drodze natknęłam się najpierw na jakiegoś "charakającego" dziadka, nieco dalej też na dziadka, który musiał do mnie zagadać. Jakoś mężczyźni tutaj są bardziej gadatliwi niż kobity. Pogadałam sobie o leśnej ścieżce, którą właśnie szliśmy i tak ogólnie o okolicy. Też mu było ciężko w mapie się zorientować, ale może okularów nie wziął ;)

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Objeździłam sobie jeszcze okolicę i w drodze powrotnej, na kamieniu, na granicy lasu i łąki skonsumowałam swoje śniadanko, popijając sokiem pomarańczowym z bidonu.

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

A potem do domu... niestety musiałam...:(

Nauka jazdy...:)

Tak, tak, zaraz się okaże dlaczego;)
Dzisiaj sobie zaszalałam!!!
Za pierwszą wypłatę i bynajmniej nie całą sprawiłam sobie nowy rowerek. Marka raczej poza Norwegią nieznana, ale nie jeżdżę by szpanować marką. Na pewno lepszy niż mój poprzedni "wehikuł"
Przede wszystkim lżejszy o całe 3 kilogramy (10,6 kilosa obecnie). Porządniejsze przerzutki (Shimano XT Deore), amortyzator chyba nie badziewny, no i pedały SPD.
I tutaj "pies pogrzebany" - wcześniej nie jeździłam na "zatrzaskach", więc dzisiaj trzeba było się nauczyć.

Mój nowy kompan © Sinead

Moje nowe butki ;) © Sinead

Butki jak widać też kupiłam:)

A więc na inauguracyjnej wycieczce nowym "Brosikiem" z pedałami SPD zaliczyłam cztery razy glebę. Raz przez "głupiego" kierowcę. Widzę znak, że droga równorzędna, więc zwalniam bo widzę, że z prawej dwa samochody. Nawet nie próbuję wypinać butów, bo założyłam że przejadą szybciej i popędzę sobie dalej. A tu... ta norweska uprzejmość, hrrrr... Mają pierwszeństwo i stoją gamonie puszczając mnie, a ja dalej zwalniam bo myślę, że za chwilę ruszą. W końcu rower zwolnił do takiej prędkości, kiedy już traci się równowagę - a ja nie zdążyłam się wypiąć. No i bach... Siara na całego!!! Poprzednie upadki były bez świadków ;)
Ale początek wycieczki i testu przyjemniusi, jak niżej. Postanowiłam, że poza wyjazdem i dojazdem do domu będzie teren, więc...

Między skałkami © Sinead

No więc na łonie przyrody testowałam dalej mój sykkel (po norwesku rower). Objeżdżałam pobliskie lasy i parki i jeziora. Spotkałam więc pana Kaczora z małżonką a potem wszędobylskie tutaj mewy - po mojemu mewiaki;).

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Z tymi mewami jest tak, że niby ładne stworzenia ale jakby złośliwe. Rano (tzn. 4 - 5.00) drą się wniebogłosy. Dobrze, że nie mieszkam tuż nad samym morzem, bo przedwczesną pobudkę miałabym gwarantowaną. Jak się gdzieś zgromadzą z kaczkami w pobliżu to potrafią je nieźle podziobać, gdy na widoku jakieś żarcie. No i obsrywają wszystko... ;)

Mewiaki - co by tu jeszcze zasrać ;) © Sinead

I kropka.

Mapka trasy

Dzisiaj znów na północ.
Jazda zaczęła się w parku Djupadalen, gdzie głównym szlakiem dla "joggingowców" pozwoliłam sobie pedałować. Więc od 2 km zaczęła się super szutrówka. Nawet nie wiedziałam, że dalej będzie jeszcze bardziej super ;).
Słonko świeciło, wiaterek lekko zawiewał. Zielono się wszędzie porobiło a górki wkoło dumnie strzelały w górę. Sosny, świerki i wspaniałe widoczki. Za każdym razem, gdy widziałam podjazd byłam ciekawa jaki widok dalej się z niego rozciąga i to mnie motywowało do mocniejszego dociskania korby.
A gdy zobaczyłam fajną górkę po lewej stronie postanowiłam, że na nią muszę wejść. Wydawało mi się, że panorama z niej będzie imponująca. W końcu ogarnęłam swoim krótkowzrocznym, acz skorygowanym wzrokiem większą okolicę niż z siodełka roweru.

Byheiene © Sinead

Widoczek ze szczytu © Sinead

Z tego co ustaliłam z mapy (już mam dokładniejszą mapkę tej okolicy) ta góreczka to niejaki Noramyrhaugen. Tutaj też osiągnęłam szczyt dzisiejszej wyprawy 121 m n.p.m. Dalej więc było z górki, z małymi przerwami oczywiście ;)

A to mnie czekało... © Sinead

Po drodze minęłam kobitę, która pędziła pod górę jak poparzona. I to żadna tam kolarka, ubrana w zwykłe ciuchy. Był sobie jeszcze jeden miłośnik górskiego rowerowania, bo te tereny idealnie nadawały się na traskę maratonu MTB.
Przy Kvernavatnet i Stakkasdavatnet troszkę się "zamerdałam". Fajna asfaltówka ze skałkami po mojej lewej stronie okazała się zamknięta stojącą w poprzek bramą. Nie podjeżdżałam bliżej, myśląc że za nią jest jakaś prywatna posesja. Rozłożyłam mapkę i zaczęłam szukać. Nic z tego... Zjechałam niżej w drugą stronę, dojeżdżając do jakiejś stacji uzdatniania wody lub czegoś takiego. Dalej nic... Na szczęście na horyzoncie pojawił się jakiś pedałujący na rowerze Norweg. Wyznał mi, że tą bramę można ominąć, co też uszczęśliwiona zrobiłam:)

Dalej poszło gładko. Dojechałam do znanej mi już drogi prowadzącej pośród uroczych wioseczek z pastwiskami. Za jakiś kawałek drogi ukazało się jezioro Vidgarvatnet. Po drodze jeszcze mnóstwo pól i pasących się na soczystej trawie owiec i kóz. Zielone połacie upstrzone były jaskrawo-żółtymi mleczami, bogato ozdabiającymi wyłażące z ziemi, szare skały.

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

.
Fajne, nie??
Dobiłam w końcu do E39. Przed nieco ponad tygodniem jechałam tędy i dałabym głowę, że droga była całkiem dobra. A tu... Na nowo ją wyasfaltowali. Czarny, błyszczący nowością asfalt zdawał się z daleka, jakby polany wodą - czarniusieńki jak piekło, ale jak się fajnie jechało. Ech:). Tylko, że moim oczom ukazał się tunel. Niestety poruszanie się rowerem przez tunel jest w Norwegii zabronione, więc musiałam go objechać, ale nie było czego żałować. Okrążyłam trzy wioski nad fiordem Ålfjorden.

Ot, tunel... © Sinead

Przy pierwszej z nich, Fjon, zatrzymałam się na chwilę przy kempingu. Życie tam tętniło - widać mnóstwo Norwegów wybrało się na dłuższy weekend poza dom trochę połowić nad fiordem. Dalej droga wiodła przez Kvarvåg i Våga, by w końcu ostrym wjazdem pod górę dołączyć ponownie do E39. Kawałek musiałam znowu towarzyszyć "czterem kółkom", ale za niedługo zjechałam na "47" do Sveio.

Tu postanowiłam odwiedzić klub golfowy. "Ludziów jak mrówków" z kijami, wózeczkami i całym innym golfowym osprzętem. Że tez im się chciało w taki wiatr miotać piłeczkami??

Klub golfa w Sveio © Sinead

Może w golfa? © Sinead

Ale pole całkiem miłe i urozmaicone.
W Sveio zahaczyłam jeszcze o kościół z białymi jak kości ścianami i skierowałam się powoli w kierunku Haugesund.

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Po drodze "spotkałam" jeszcze ciekawą łódkę, pełniącą raczej nietypową dla siebie rolę - po prostu wbita w ziemię rufą robiła chyba za wiatę przystankową ;)

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Na sam koniec wycieczki wybrałam się okrężną drogą, kawałek szlakiem M. Północnego nad brzeg morza, zatoczkę Kvalsvik.
Wiatr od jakiegoś czasu zaczął wiać mocniej, tak że nad samym wybrzeżem zrywało głowy z szyi. Mimo tego, postanowiłam dojść na sam cypelek, o którego skały, miałam nadzieję, będą się rozbijać olbrzymie fale. Niestety nie tak wielkie jak myślałam. No i jeszcze ujrzałam tam "mini-latarnię morską". Jakieś ubogi te latarnie tutaj, nie? Nic imponującego...

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © Sinead

Posmagana wiatrem do bólu zakończyłam wycieczkę pod domem, jak zwykle zresztą. A gdzie jutro mnie poniesie??

P.S
Dla WrocNama i reszty miłośników - porcja skrzyneczek pocztowych.

Porzeczkowa skrzyneczka © Sinead

Tym razem kurki na skrzynce © Sinead

Dzisiaj nic ciekawego, po prostu na zakupy rowerem.

Po wczorajszym "maratonie" postanowiłam, że dzisiaj aż tak bardzo szaleć nie będę. Szkoda kolana, a po ok. 40 km zawsze daje mi się ono we znaki. Wygląda na to, że załapałam zespół lateralizacji rzepki.

Zaraz jak wyjechałam stwierdziłam, że dzisiaj tych Norwegów trochę chyba "pogięło". W kwestii wywieszania flag. Co prawda lubią oni jak flaga łopocze przy domu, przypominają w tym Amerykanów, ale dziś?? Dziś było ich więcej niż zwykle no i czasem wielgachnych rozmiarów. Nie mogłam sobie wyszperać w pamięci czy dzisiaj jest jakieś święto tutaj, ale co najmniej tak to wyglądało.

Święto jakieś, czy co?? © Sinead

Na "dzień dobry", już pod domem owiał mnie zimny wiatr. Zaczęłam się bać, że mogę trochę zmarznąć ale do domu nie wróciłam.
Ruszyłam trasą na południe, szlakiem M. Północnego. Dość często jak widać z niego korzystam. Musiałam dojechać do wielkiego mostu, łączącego Haugesund z wyspą Karmøy. Jazda przez niego, choć jest imponujący, raczej do przyjemnych nie należy. Przyczepiono nawet tabliczkę przed mostem, iż prosi się rowerzystów o prowadzenie roweru ze względu na wąskie przejście i silne wiatry jakie tam szaleją. I jest to prawdą. A dzisiaj to już zupełnie, dobrze że kask miałam spięty pod brodą, bo już by lądował w otchłani morza.

Most na Karmøy © Sinead

Na 7 km trasy, na szczęści już za mostem mijam Avaldsnes i cypelek z osadą wikingów - vide któryś z poprzednich wpisów. Pedałuję dalej na południe, a że wiatr jest też południowy, dmucha mi prosto w twarz. Jedzie się koszmarnie, ale jest nadzieja, że jak będę wracać będę mieć w plecy :).
Szukam zjazdu w prawo (na zachód) w Kvalvågvagen, którą widzie dalej szlak rowerowy. Cosik jestem ślepa na oznaczenia i całe szczęści jakiś rowerzysta przede mną staje się na chwilę przewodnikiem.

Na 10 km przecinam drogę prowadzącą na lotnisko, najmniejsze lotnisko w Norwegii z zaledwie 4 bramkami. Ale lotnisko - można się dostać stąd do Oslo, Bergen, Stavanger, Londynu a swego czasu gdy latały linie Videore - do Kopenhagi. Czartery, a jakże też stad startują, ponoć najczęściej do Turcji.
Dalej droga wiedzie przez las i gęsto porośnięte kosodrzewiną skały. Słońce świeci i w lesie osłoniętym trochę od wiatru robi się trochę przyjemniej.

Uwaga! Samoloty nad głową © Sinead

.

Mimo wszystko wierzchołki drzew falują po niebie a wokół słychać tylko trzask konarów i gałęzi. No i jeszcze ptaki śpiewają. Za niedługo wjeżdżam na krętą asfaltową szosę między "pagórko-skałami". Jest cudownie, choć gołe wierzchołki skał mogą co niektórych odstraszać. Między nimi jeziorka lub bagienka. Nie mogąc się oprzeć wskakuję na wierzchołek jednej, a potem drugiej skałki. Panorama z nich zapiera dech w piersiach. Poza tym, że robi to jeszcze wiatr ;).

Z góry © Sinead

Droga jak wąż się wije... © Sinead

Jadę dalej z 80 dB w uszach. Nawet nie słyszę czy jakiś samochód za mną nie jedzie. Na szczęście mija mnie coś z bardzo rzadka. W duchu postanowiłam sobie, że następny odpoczynek uskutecznię na 20 km. Mam do zjedzenia kanapkę z masłem orzechowym i mnóstwo marchewek - fajnie się je chrupie po drodze. Jednak okazuje się, że piękne okoliczności przyrody wołają mnie na szybszy relaks. Za pagórka rozlega się widoczek na coś w rodzaju fiordu. Co prawda tutaj tez morze "wcina" się w skrawek ziemi ale niestety jest to wyspa i już z definicji nie jest to fiord (fiord musi się "werżnąć" w stały ląd).
No więc rozkładam plecak, rzucam rower i wyjmuję prowiant wraz z aparatem.

Nad Veavågen © Sinead

Po drugiej stronie wody ściągnęłam zoomem małą przystań. Fajniutko:)

Przystań © Sinead

Najedzona ale z nadzieją, że może zatrzymam się przy jakiejś restauracji w Koperviku, popędziłam dalej szlakiem. Niestety gubię skrót odchodzący gdzieś w lewo i zaiwaniam główną drogą. Ale przynajmniej jest trochę z górki :). Na przedmieściach Koperviku odnajduję zgubiony szlak i skręcam na zachód. Tym razem "pseudofiord" mam po swojej prawej ręce, więc wygląda, że go objeżdżam dookoła. Na liczniku mam 25 km - niby nie jest daleko, ale jakoś wrócić trzeba i to z całym kolanem. Zaglądam więc tylko, gdzie prowadzi dalej rowerowy szlak, aby kiedyś tu jeszcze wrócić i zawijam do Koperviku.

Trasę powrotną zaplanowałam trochę inaczej niż dojazdową. Wszak najlepiej zrobić pętlę. Dojeżdżając do stolicy wyspy robię jakieś zawijasy po ulicach szukając centrum. Niestety udaje mi się odnaleźć tylko nadbrzeże (jedno z wielu tutaj) przy którym cumuje mnóstwo jachtów i statków. Na niebie ponad masztami wrzeszczą mewy i jakoś dziwnie się unoszą przy tym wietrze, latają jakimś skosem. No cóż, w Polsce nie mieszkałam nad morzem, więc tor lotu tego ptactwa przy silnym wietrze jest mi nieznany, ale wygląda niesamowicie!!

W końcu docieram do większego portu, gdzie w oddali majaczą sylwetki wielgachnych statków. Ja wyłapałam taki mniejszy, tuż przy kei.

Iście marynarskie klimaty © Sinead

W końcu nie znajduję żadnego centrum i stwierdzam, że jadę z powrotem. Przejeżdżam przez cieśninę przez most zwodzony (akurat nie załapałam się na jego podniesienie) i kieruję się na północ. Zauważam tę lekkość jazdy - wiatr w końcu w plecy.

Po drodze, co zawsze leży mi na sercu, szukam fajnych skrzynek pocztowych dla WrocNama. No i są. Jedna jak widać nawet nawiązująca do ostatniego marynarskiego wątku.

No i marynarska skrzyneczka © Sinead

I jeszcze jedna...

Ta z kwiatkami dla odmiany ;) © Sinead

...na dzisiaj ostatnia.